Bestemming Ouren bij Bourg Neuland. We rijden uiteindelijk 108 km. Waar we er 81 gepland hadden. En daar zit dan wel het laatste stukje van gisteren bij, maar het is me de afstand wel. En zeker niet vlak.
We hebben in de loop van de dag natuurlijk allemaal contact met thuis. Bijpraten maar als bijzonderheid dat het Moederdag is. We kunnen haar geen ontbijt (op bed) serveren.
Dat is wel anders in het hotel waar we verblijven. Als we om 8 uur beneden komen staat er een reusachtig, uitgebreid buffet op tafel. Brood, broodjes, zoetigheden. Vleeswaar, kaassoorten, eierbereidingen, zelfs een hele zalm op spiegel. Er is makreel, haring, gebakken aardappelen, worstjes. Yoghurts en fruit. Vruchtensap. Het kan niet op. Dat hoeft ook niet. Terwijl we zitten te eten komen er langzaamaan gezinnen uit de omgeving binnen. 3 soms 4 generaties bij elkaar.
We gaan op weg. Rijden eerst het ontbrekende stuk naar wat we gisteren wilden bereiken: de Vennbahn.
Als we dachten van de hellingen af te zijn: niet dus. Het is niet supersteil maar we beginnen met 20 km. helling op. En ook al is dat maar max. 2%, het drukt het tempo behoorlijk.
Het weer is prima om te fietsen. Eigenlijk vinden we dat we het de afgelopen dagen beter hebben dan we op basis van de meteorologen mochten verwachten.
We kachelen door. Er zitten ook wel behoorlijke stukken met -2% bij zodat we vaart kunnen maken. Onderweg, we zijn aan het stoppen voor iets te drinken, panne. Andre kan met zijn achter-derailleur helemaal niks meer. Ding is afgeschakeld naar het kleinste tandwiel. Dus zwaarste verzet. En nog maar te combineren met de drie bladen voor.
Blijkt kabelbreuk vlak bij de shifter te zijn.
We hebben gereedschap genoeg bij ons. Er zijn ook voldoende reservekabels. Maar hoe doe je dat ook al weer? Want dit is iets anders dan zo'n klassiek commandeurtje op de schuine buis van een racefiets.
Karel prutst thuis graag aan (race)fietsen en met die ervaring en gezamenlijk combineer- en deduceer-werk komt de nieuwe kabel waar hij moet zijn en wordt het zaakje zo afgesteld dat Andre schakelenderwijs geen verschil merkt met voor die tijd. Maar beter ook met al dat geklim.
Maar ondertussen blijven we maar fietsen. We krijgen honger en besluiten in St. Vith te stoppen om te eten. Pasta. Prima. We overwegen nog even om een hotel te pakken. Maar 60 euro p.p. vinden we toch te gek. De uitbaatster van het hotel niet: "het komt toch wel vol".
Wel even naar de camping gebeld om te vertellen dat we wat vertraagd zijn. Dat is geen probleem. Er worden op ons verzoek ook nog wat verfrissingen neergezet.
Vanaf St. Vith is het nog ca. 18 km. De weergoden laten ons in de steek en het laatste uur fietsen we in een stortbui. Koud! Landweggetjes, slijk, verkleumde vingers.
Op de camping blijkt onze trekkershut voorzien van een kacheltje dat door de beheerder al is aangezet. Behagelijk warm. Onder de douche. Natte spullen uithangen. Paar biertjes drinken en om elf uur liggen we in bed. En slapen als een blok.
Maar dat is geen wonder. We zijn 11 uur op pad geweest. En als we niet zo verstandig waren geweest om in St. Vith te eten hadden we het niet gered. Waren we collectief omgevallen. Dat met die geplande kilometers is toch een issue.
Maandag 15 mei.
We willen van Ouren naar Bourscheid. 76 kilometer.
Wakker. Beetje opfrissen. Waar mogelijk droge en anders zo droog mogelijke spullen aan. Ons rustieke onderkomen is behoorlijk dampig. Buiten hangt de grondnevel laag en de lucht is nog niet te zien. Koffie en thee gemaakt.
De eigenaar van de camping helpt ons op weg met wat broodjes en beleg. Waarschijnlijk uit eigen koelkast. Maar hij komt de dag wel door zegt hij. Wij zijn hem dankbaar.
Het blijkt maar goed dat er brandstof in de tank zit. Vanaf de camping gaat het steil omhoog. En niet alleen omdat de spieren nog niet warm zijn schieten we geen meter op. We gaan stukken te voet. En omdat de zon erdoor gekomen is loopt de temperatuur op. En blijken sommigen van ons te warm gekleed.
Aan het motto van een eerder bericht ("It's not the distance....") voegen wij toe: "en vergeet ook vooral de hoogte-meters niet". Killing.
We komen langs een drielanden-punt. Iets met de oprichting van de Europese gemeenschap. Op een plaquette komt de naam van ene Joseph Luns voor als vertegenwoordiger van Nederland.
De hellingen vormen een probleem. We zijn gisteren van de Vennbahn afgeweken om op de camping te komen. Niet eens zo heel veel, maar toch. En om weer terug op dat traject te komen blijkt lastiger dan gedacht. Als we de geplande route bekijken zitten we in wat je een soort ketel-dal zou kunnen noemen. Overal om ons heen heuvels, klimmen. En we hebben moeite om er uit te komen.
Het weer is prima. Het landschap prachtig. Soms doet de vermoeidheid zich gelden.... en raken we de weg even kwijt.
Uiteindelijk lukt het ons wel maar het kost bloed, zweet en tranen. We arriveren in Clervaux (langs een suizende afdaling trouwens). Strijken neer op een terras voor koffie. Terwijl we daar zo zitten zien we een paar keer een trein langs komen. Folder gepakt in het hotel-restaurant. Bestudeerd. De trein loopt vanaf Clervaux zuidwaarts en komt langs Goebelsmuehle. Vlak daarbij ligt Bourscheid. En daar willen we naar toe. Fietsen mogen in Luxemburg gratis mee in de trein. We zetten ons over onze principes heen. Lopen het stadje nog even in om wat calorie-bronnen in te slaan. En scoren voor 2 euro p.p. een kaartje.
Half uur later staan we ter plekke op het station te Goebelsmuehle.
De laatste kilometers naar de camping geven nog wel de mogelijke problemen. Het is hier en daar weer echt steil. Maar we arriveren op een prachtige camping. Vroeg. Om half vier. De mevrouw die er de scepter zwaait komt speciaal naar de receptie. We scoren munten voor wasmachine en droger en verrichten achterstallig onderhoud aan de kleding. Zitten lekker in de zon. Prachtig uitzicht. Boven ons zeilen de parapenters door de lucht.
Toch valt er wel enig malheur te melden. Gerrit is een paar schoenen kwijt. Waarschijnlijk van zaterdag op zondag laten liggen. Vermakelijk aspect is dat hem zoiets ook is overkomen bij de reis twee jaar geleden naar Rome. Het is een gave!
Tweede: Andre knalt met zijn hoofd tegen dak van het chaletje. Hij ziet sterretjes. De vellen hangen erbij. Hennie verleent eerste hulp. Betadine erop. Alle op zijn plek gelegd. We zetten hem even in de zon en hij trekt snel weer bij.
We hebben bewogen over een afstand van 49 km. Maar daar zit dus het stuk in de trein bij. We zijn wel 76 km. opgeschoten op onze tocht.
Het vraagt niet veel discussie om te besluiten dat we het anders aan moeten pakken. Op welke manier dan ook. Er zijn in Clervaux wat kaarten en folders gescored die Pistes Cyclables laten zien richting zuiden. Dus morgen gaan we via een licht aangepast traject richting Luxembourg. Uit voorzorg zeggen we via Booking.com wel het gereserveerde hotel in Koenigsmacker af. Dat ligt op 91 km. volgens de planning en dat lijkt ons te gek.
By the way: Het gebruik van Endomondo blijft helaas achterwege. Iets met provider, mobiel internet, buitenland. De combinatie doet het helaas niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten